o ciszy

Lubię ciszę. Przywykłam już do dźwięków miasta - szumu aut i grzejników, ale warkot klimatyzacji sąsiadów potrafi skutecznie zabrać mi letnią nocą sen. Bezproduktywnie brzęczące w tle radio utrudnia mi skupienie, a gadający głośno i cały czas telewizor wprowadza w stan rozdrażnienia. Czasem chcę po prostu ciszy, ewentualnie jednostajnego dźwięku - szumu wiatru, wody, aut. 

To nie tak, że nie lubię ludzi, ale kontakty z nimi czasem mnie męczą. Lubię rozmowy, żarty w pracy ze współpracownikami i klientami, lubię iść czasem do kina, do kubu, poszlajać się - nawet po centrum handlowym. Ale potrzebuję później odpoczynku od ludzi i czynionego przez nich harmidru. Proszę wtedy o ściszenie telewizora i zaszywam się w drugim pokoju z książką. Nie dlatego, że nie chcę wspólnie spędzać czasu, a dlatego, że potrzebuję spędzić go trochę sama. 

Zasypiam w jadącym pociągu, potrafię też zasnąć przy muzyce, ale przy włączonym telewizorze jest mi trudno. Muzykę lubię do treningu, czasem do sprzątania i pisania. Gotować lubię w ciszy. Tak jak brać kąpiel. Filmy, seriale oglądam do paznokci. I lubię oglądać wieczorami przy czekoladzie. Ale nie przepadam za programami informacyjnymi czy publicystycznymi. Nie lubię też telewizyjnych show. Sport w zbyt dużych dawkach mnie nudzi - wolę go uprawiać niż oglądać. 

Lubię ciszę, dobrze mi z nią. I lubię pobyć sama. I lubię siedzieć blisko, bez słowa, z własną książką, po cichu. Tak właśnie odpoczywam - bez tłumu, zamieszania, hałasu. 

Listopady

Rok temu zarwał się most, po którym szłam i runęłam w przepaść, w otchłań, zdawałoby się, bez dna. Wyczołgałam się z niej z połamanymi paznokciami, zadartymi kolanami, umorusana błotem. Odetchnęłam głęboko i stanęłam o własnych siłach. 

Po roku jestem niby w tym samym miejscu, w którym wówczas wyszłam, a jednak dużo dalej. Lata świetlne do przodu. Otchłań wciąż jeszcze na mnie spogląda, wciąż czyha na mnie za zakrętem, ale nie oglądam się, nie patrzę, nie daję się zahipnotyzować tej niezmierzonej głębi. 

Znów jesień Srebrnołuki

I ja w tej jesieni. Pozwalam na zmiany. Kolejne i kolejne. Idę drogą do przodu, ciekawie wyglądam za zakręty. Nie boję się mgły, dnia i nocy. Nie boję się deszczu. I nie tracę już oparcia pod nogami. Nauczyłam się przekraczać wykroty, nie potykać się na korzeniach. I ludzie już wokół inni. I świat się zmienił. I ja w nim. Nie dławię się już ukrywanym szlochem, nie duszę nienawiścią. Tylko spać dziś nie mogę ubijając kolejne demony we własnej głowie. 

sny

Śniłeś mi się. Miło się śniłeś. Siedziałam do Ciebie tyłem, wtulona i otoczona przez Ciebie ramionami. Rozmawialiśmy o czymś, o błahostkach pewnie, nieważne w sumie. Ale czułam ciepło, takie zwykłe codzienne, lepkie jak miód, szczęście. Byłam bezpieczna. 

Obudziłam się owinięta kołdrą, jak Twoimi ramionami, czułam jeszcze przez chwilę i zapach i dotyk, a później szare światło deszczowego poranka zwyciężyło ze snem.  Ale nadal jestem bezpieczna i szczęśliwa. Bo tak widzę przyszłość. 

To jeszcze dwa miesiące, trochę się niepokoję, ale wiem, że to się uda, że zadziała. 

lipiec, rytuał

To już pewien rytuał. Wstajemy w poniedziałek wczesnym rankiem w moim wrocławskim pokoju. Idziesz do łazienki, ja w tym czasie przygotowuję Ci śniadanie do pracy. Ubierasz się, czasem coś na szybko przekąsisz. Czasem pomagam Ci zanieść bagaże, czasem masz ich na tyle niewiele, że zabierasz się sam. Wchodzimy później jeszcze raz do mieszkania. Żegnamy się, życzymy miłego dnia, widzimy się za kilka dni, do zobaczenia... Przez uchylone drzwi obserwuję Cię zanim znikniesz za załomem schodów, machasz mi jeszcze wcześniej. Później biegnę na balkon. Wiesz, że tam będę, zawsze jestem. Obserwuję, jak pakujesz ostatnie drobiazgi. Odwracasz się do mnie dopiero wsiadając do auta. Machasz, przesyłasz całusa. Ruszasz. Obserwuję, aż nie znikniesz za zakrętem i wracam do łóżka. Nasz mały rytuał cotygodniowych pożegnań...

Próbuję nowego, uczę się, przezwyciężam strach, słabość, ból. Pracuję nad tym, by być wciąż coraz lepszą – z dnia na dzień, z roku na rok. To już nie jest skok, jak rok temu, gdy startując z niskiego poziomu, dzięki wytężonej pracy zaliczyłam ogromny progress. Teraz to powolne dłubanie, wspinanie się schodek, po schodku, wyszarpywanie kolejnych sekund i ciągła praca. Walka z własnym lenistwem, zniechęceniem, ale i nadmierną pewnością siebie. Przede mną wciąż wiele, wiele pracy. Dużo jeszcze do przepracowania. Każdy maraton, każdy kolejny wyścig niosą za soba jakąś naukę dla mnie. Mimo że to dopiero połowa sezonu startowego, to powoli dobiega on końca. Z napiętego kalendarza startowego zostaje już coraz mniej imprez. Dwa razy góry, raz pojezierze, dwa razy krótko i szybko. I koniec. Jakieś podia – niektóre pewne, inne wątpliwe. Parę wyjazdów. Parę spotkań ze znajomymi, kilka sukienek. I koniec. Przyjdzie jesień. Ale do tego czasu jeszcze setki, tysiące kilometrów. Godziny na siodełku, kolejne ciułane na nowy rower złotówki.

Czerwiec to czas dróg

Czerwiec to czas dróg. Czas mierzony kilometrami. Wyścigami, maratonami, podróżami. Na sakwach, na walizkach, na rowerze. We dwoje i osobno. Daleko i zupełnie blisko.

Czas ciepłych dni i jeszcze cieplejszych słów. Czas przedwczesnego lata. I nagłej jesieni. 

Dziwny ten czerwiec w tym roku. Po raz pierwszy w całym moim życiu nie jest ani końcem, ani początkiem. Jest sobie gdzieś tam w trakcie, pomiędzy, dokładnie na swoim miejscu. 

Od tak wielu lat czekałam na czerwiec z utęsknieniem - z różnych powodów. W tym roku trudno mi nie myśleć o wakacjach, a jedynie o urlopie, którego przecież tak niewiele. Na mapie mojego roku jest tak zwyczajny - miesiąc, jak inne. W dodatku osiągnęłam założony na ten rok cel, przeskoczyłam go właściwie. I teraz trzeba usiąść i ułożyć w głowie dalsze 6 miesięcy. Albo chociaż trzy. Cokolwiek. 

Czerwiec to czas dróg. Żółtego szutru z mojej wyobraźni. Duktu jasnego, prostego i pewnego. Czas, tak dziwnej w moim życiu, równowagi. I zmęczenia mylonego ze spokojem. I niespokojnego mrowienia nóg - w drogę, w dal, ku nowemu! 

Wiosna

Zachłystuję się tą wiosną. Chłonę ją każdym skrawkiem jestestwa. Napawam się świeżą zielenią traw, czystym błękitem nieba, intensywną żółcią rzepaku. I chociaż to kolor, którego nie lubię, to jest tak piękny w naturze, że nie potrafię pozostać obojętna na jego wdzięki.

Odkrywam.

Odkrywam swoje ciało - skrawek po skrawku wystawiam je na słońce i pozwalam sobie na produkcję witaminy D. Suplementuję naturalny blask.

Odkrywam jak bardzo tęskniłam już do ciepła, do zieleni, do wiosny. Do momentu, gdy mogę wyjść i nie myśleć o odmarzających stopach, palcach i uszach.

Chłonę smaki, zapachy, doznania. Żyję dobrymi emocjami. Grzeję się ich ciepłem. Cały dzień otwarty mam balkon i okno. Cały czas otwarte serce.

Grzeję się w blasku słońca. I blasku miłości. Ociekam słodyczą, jak miodem.

szelest

Jestem brzozą. Smukłą i białą. O giętkich gałązkach i drobnych zielonych liściach.

Jestem brzozą. Zdarzam się na poboczach dróg między potężnymi lipami i słodko pachnącym kwieciu. Wyrasta na starych łąkach i miedzach. Zagarniam dla siebie nieużytki.

Jestem brzozą. Srebrzę się w świetle księżyca, lśnię odbitym blaskiem słońca, rozmywam się we mgle.

Jestem brzozą. Jedną jedyną, a zarazem każdą z nich.

Jestem brzozą. Nie będę więc słodką jabłonką, nie będę kruchą i strzelistą topolą, nie będę żywiczną sosną, silnym dębem, wiotką wierzbą, trującym błyszczę, pachnącym bzem.

Jestem brzozą. Trochę chwastem, trochę poetyckim elementem krajobrazu, istotą dostosowującą się do warunków.

Jestem brzozą. Wyrosnę na skale, na bagnie, na piasku, w wyrwie starych asfaltów, na dachu ruin. Wycięta, wytrzebiona powrócę. Zagarnę na nowo utracone ziemie. Wywrócona, wyrwana będę i tak rosnąć ku niebu. Oprę się wichrom, burzom, nawałnicą.

Jestem brzozą.