Wiosenne przesilenie

Chyba mnie dopadło przesilenie. Po dobrym przełomie zimy i wiosny, przyszło lekkie obniżenie nastroju i paskudne przeziębienie. I o ile na słaby nastrój wcześniej łatwo mogłam zaradzić seteczką wykręconą na rowerze, tak teraz pozbawiona jestem tej możliwości - będę dziś testować organizm, ale nie mam zbyt optymistycznego nastawienia - najwyżej wrócę do domu po 10 km. 

Jest jednak, poza rowerem (i ruchem szerzej pojętym), także druga metoda poprawiania humoru - nie tak zdrowa, ale jakże przyjemna! Mam na myśli słodkości!

Takie rzeczy to tylko u mojej mamusi <3 td="">

Nutellę wyjadam ostatnio łyżkami ze słoika i zagryzam czekoladą z Lidla (marka własna "Fin Carre" - warto wiedzieć, że wszystkie produkty marek własnych Lidla mające w składzie kakao posiadają certyfikat UTZ, świadczący o pochodzeniu kakao ze sprawdzanych upraw, na których dba się o warunki pracy i bezpieczeństwo oraz dobre traktowanie pracowników) - mleczna jest świetna! Całość zapijam jeszcze gorącą czekoladą z piankowymi Smerfami <3 b="" nbsp="">

Od niedawna do tego zestawu dołączyło jeszcze Monte Plus, które testuję w ramach kampanii ambasadorskiej trdn.pl (właśnie trwa nabór do projektu z Monte Kaszką - może warto się zarejestrować?). Wspomniany deserek składa się z czekoladowej i mlecznej warstwy znanej z tradycyjnego Monte oraz dodatkowej porcji sosu czekoladowego lub karmelowego. Czyli czekolada z czekoladą - na poprawę humoru jak znalazł. ;)

I o ile naprawdę kocham czekoladę miłością prawdziwą i pewnie wieczną, to chętnie pozbyłabym się już przeziębienia i wróciła na porządne trasy... A na poprawę humoru i tak najlepsze jest wsparcie kogoś bliskiego... 

Wiosna

Przyszła wiosna. Układa się. Jest pięknie. Odbudowuję się powoli. Cegiełka, po cegiełce stawiam na nowo. 

Mamy ładne zdjęcia, trochę planów, pewnie jakieś oczekiwania. Pracujemy nad tym, żeby działało. 

To się da, to możliwe - z tą myślą zasypiam każdego dnia. Jest dobrze.

Zdjęcia wykonane w Pałacu w Orli.

Selfie w lustrze musi być... ;)

Do przodu!

Zdjęcia z wpisu zrobiła Ola Hojczyk.

Jest coraz mocniej do przodu. W życiu, na rowerze, ogólnie. Zbliża się sezon maratonowy, więc coraz więcej wolnego czasu poświęcam na rower. Zagryzam zęby, gdy boli i jadę dalej. Mam nadzieję, że za jakiś czas uda mi się wrócić do dawnej formy. Zeszły rok także pod tym względem dał mi w kość. Może nie przytyłam, w obwodach przybyło niewiele, ale sama kondycja, wygląd ciała, moje samopoczucie z tym związane pozostawiały wiele do życzenia. Powoli jednak, podobnie jak pozostałe elementy mojego życia, wracam do normy. 

Nie pozwalam sobie na bezproduktywne nicnierobienie pod tytułem "nudzę się". Owszem, czasem nic nie robię, gdy tego potrzebuję. Gdy po prostu mam wolną chwilę sięgam po książkę, teksty na blogach, na szybko ogarniam pokój. Sporo mam jeszcze do zrobienia, nie powinnam się rozpraszać. 

Zmiany podsumuję, jak w końcu zakończę ich wprowadzanie. Jeszcze trochę, troszeczkę i na jakiś czas będę mogła usiąść z myślą "No, to mam chwilę spokoju". 

Jest mi dobrze

Jest mi dobrze. Brak czasu na nudę, wchodzę na wysokie obroty. W tygodniu zaliczone trzy dni w pracy, jeden w podróży, jeden na pokazie i 200 km na rowerze. W planach - nie zwalniać, a przyspieszać. Wepchnąć w końcu ten pociąg na właściwe tory. I nie pozwolić mu wykoleić się po raz kolejny. 

Jest mi dobrze. Czuję się wspierana i doceniania. Przynajmniej tam, gdzie mi na tym najbardziej zależy. Jest trochę tak jak w bajce, jak w disneyowskiej produkcji o księżniczkach, jak w bzdurnej komedii romantycznej. Ale ej! zupełnie mi to nie przeszkadza, niech tak będzie jak najdłużej. 

Jest mi dobrze. Kilka drobiazgów (mniejszych i większych) wymaga jeszcze zmiany, ale to już wkrótce, niedługo, pracuję nad tym. Trochę się boję, czasem cierpnie mi skóra, ale dam radę. Zmiany są dobre, szczególnie te, które planuję. 

Jest mi dobrze. A będzie jeszcze lepiej. 

Wiosna?

Nie byłam nigdy typem kolekcjonera. Zbieracza, chomika zachowujące wszystko bez wyraźnego porządku "bo się przyda" - owszem. Jakiś czas zbierała pocztówki z kotami, ale niewiele z tego wyszło.

Jednego kota głaskałam (nie uciekła!), drugi Kot robił zdjęcie 

Od przedmiotów wolę kolekcjonować przeżycia. Łapać wrażenia i zapisywać je w pamięci. Być w ruchu, by doznawać oraz doznawać, by przeżywać. Smaki, zapachy, widoki i zapisane w nich emocje. Nie zatrzymywać się, by nie dawać sobie szansy znudzenia. Czasem gnać za wrażeniem i emocją na złamanie karku, czasem spacerować wolno wśród łagodnych bodźców. Dać sobie szansę na przeżycie własnego życia, na jego pełne, dogłębne doświadczenie.

Już nie trwam w równowadze, obecnie to trwanie byłoby tylko ułudą. Falująca rzeczywistość umożliwia utrzymanie równowagi, harmonii tylko poprzez ruch - arytmiczny, niesynchroniczny ruch. Zmianę miejsc, czasów i innych pozornych stałych.

Zbieram, wrzucam do pamięci kolejne wspólne momenty, ulotne chwile. Pamiętam zapach, który dawno już zwietrzał, nie umiem go opisać, ale czując, wracam momentalnie do tego, z czym się wiązał. Pamiętam drobiazgi, szczegóły - fakturę skóry, zmarszczkę, która pojawia się w czasie uśmiechu, kolor nieba, wystające obojczyki. Momenty wzruszenia, gdy na nowo zaczynam czuć się istotna. 

Jestem szczęśliwa. Mam plany i marzenia, mam do czego dążyć. Jest pięknie.